Βλέπω κάτι περίεργες τοποθετήσεις
μερικών "διασήμων" κληρικών σχετικά με την θλιβερή και άξια πολλών
δακρύων και προσευχής απόφαση ενός αδελφού τους μοναχού και κληρικού (ιερομονάχου)
να "πετάξει τα ράσα", να απαρνηθεί τόσο το μοναχικό σχήμα όσο και την
ιερωσύνη, η οποία είναι ανεξίτηλος και από την οποία δεν
"παραιτείσαι", δεν μπορείς να "παραιτηθείς", ακόμη και αν
θέλεις... Ακόμη και η λεγόμενη "καθαίρεση" που επιβάλλεται από Σύνοδο
για παραπτώματα δεν εξαλείφει την ιερωσύνη, δεν την καταργεί, αλλά την θέτει
"εν υπνώσει", καθιστώντας την ανενεργή, αλλά όχι ανυπόστατη! Γι' αυτό
και όταν κάποιος αποκατασταθεί μετά από καθαίρεση δεν αναχειροτονείται.